Lobbyist
ColumnsCOLUMN: Als je wilt praten dan kom je maar hier, ik ben in Den Bosch, zei FNV- voorzitter Ton Heerts tien jaar geleden tegen premier Rutte aan de telefoon. Oké, zei Rutte, ik zie je in café ’t Gerucht. En zo zaten de premier en de vakbondsleider tegenover elkaar aan een bruin tafeltje om het sociale overleg te redden. Een fotograaf betrapte de twee met elk een pilsje voor zich. Een kroegversie van de iconische foto uit 1977 waar Van Agt en Wiegel aan een rijk besprenkeld maal de regering overnamen van Den Uyl.
Er moet onderling vertrouwen tussen beide mannen zijn gegroeid en ze durfden de vooroordelen uit hun eigen kring te weerstaan. Vorige week zag ik een nieuwe foto van Rutte en Heerts samen. Heerts, inmiddels burgemeester van Apeldoorn, tevens ‘regioburgemeester’ van Brummen, bood de premier namens de Stedendriehoek een sociaaleconomische strategienota aan en vroeg de steun van het kabinet voor de uitvoering. De Stedendriehoek is geen natuurlijke regio zoals Twente, zei Heerts: ‘Het is een mix van Achterhoek, Veluwe en IJssel vallei maar in het dagelijks leven van 440.000 inwoners, 235.000 werkenden en 37.000 bedrijven toch heel concreet‘.
Het bedrijfsleven bedient zich graag van lobbyisten met een politiek verleden. Nog dit jaar verliet Raymond Knops eensklaps het parlement om te gaan lobbyen voor de wapenindustrie, waar hij als (oud)staatsecretaris over ging. En in 2021 stapte Cora van Nieuwenhuizen op als minister van Infrastructuur om voorzitter van de verwante brancheorganisatie Energie-Nederland te worden. Ze laten zich dik betalen voor hun bij de overheid verkregen kennis. Voor burgemeester Heerts is zijn inzet voor de Stedendriehoek een publieke verantwoordelijkheid, geen verdienmodel. Met een realistische agenda en de redder van Rutte als lobbyist moet de Stedendriehoek meer kunnen bereiken dan met het zichzelf overschattende Cleantech, de voorganger van de Stedendriehoek.
Muus Groot
