Zorgzame pennenlikker schrijft ‘Vergetelheden’
AlgemeenRUBRIEK: Nicole Regelink is deze week de schrijver in de nieuwe rubriek pennenlikkers over schrijvers in de gemeente Brummen, die aan het woord komt. Marita Klein zal de komende maanden alle schrijvers in onze gemeente proberen op te sporen en ze interviewen.
LEUVENHEIM – Nicole Regelink is geboren in Dieren en woont 16 jaar in Leuvenheim. Tien jaar geleden begon ze met het schrijven van kinderboeken. Onlangs kwam “Vergetelheden” uit.
Nicole komt uit een talig gezin: haar vader was docent en haar moeder directiesecretaresse. Ze schreef graag opstellen en verslond vele boeken. Wipneus en Pim waren haar favorieten. “Ik heb een grote fantasie. Bij alles wat ik doe, zoals als ik bezig ben met mijn honden, verzin ik hele verhalen.” Na de HAVO werd ze ziekenverzorgende. Dat beviel haar heel erg goed. Bij Gelders Hof werd ze teamleider en nadat haar twee zoons waren geboren, werd ze daar invaller. Later werkte ze bij Klein Engelenburg en de laatste jaren bij Buurtzorg.
Nicole schreef drie kinderboeken: “Van het egeltje Josefien”, “Van de kikker Diederik” en “Van het muisje Willemijn”, geïllustreerd door de Leuvenheimse Linda Lazet. Voor de Schans schreef Nicole een column over haar hond Hugo. Ter gelegenheid van het 65-jarig bestaan van Leuvenheims Belang werden die columns gebundeld in “Hugo-verhalen”.
Verder schreef ze het kinderboek: “Joep”, over een klein varkentje op een grote boerderij en het vervolg, “Henriette” (kip) is in de maak. Anita Kramers, Nicole’s zus, maakt de illustraties.
Nicole werd vrij plotseling afgekeurd voor haar werk. Lichamelijk kon ze het niet meer. Maar geestelijk had ze graag doorgewerkt. Ze bleef niet bij de pakken neerzitten en volgde vele cursussen: copywriter, rouwbegeleider en ze is gediplomeerd vertrouwenspersoon. Op dit moment volgt ze een cursus creatief schrijven.
“Bij een uitvaart leer je mensen beter kennen. Dat had ik graag tijdens mijn werk in de zorg geweten. Daarom wil ik ook wel graag levensboeken gaan maken.”
“Ik werd lid van de Maatschappelijk Advies Raad (MAR) en vrijwilliger bij het knooppunt Mantelzorg. Tijdens een informatieavond van het Geheugensteunpunt over dementie “Het taboe voorbij” ontstond het idee om mensen met dementie te interviewen. Mij werd gevraagd, dat te gaan doen. Ik ben er anderhalf jaar mee bezig geweest. Voor mij was het boeiend, maar ook wel spannend. Het gaat over de realiteit van mensen met dementie en mijn fantasie kon ik hierbij niet gebruiken. Belangrijkste conclusie van het boek is, dat een mens met dementie, dezelfde mens blijft, die hij of zij was. En allemaal willen ze ook als de mens die ze zijn behandeld worden.”
“Ik zou graag, met deze inzichten, gastlessen geven bij de opleiding van zorgmedewerkers over de omgang met mensen met dementie. Daarnaast wil ik ook iets gaan doen met rouwbegeleiding én natuurlijk nog veel meer schrijven!”
