Chroomverdacht
ColumnsCOLUMN: Ik heb een jaar of wat in Beverwijk gewoond, op loopafstand van Tata Steel en het kustdorpje Wijk aan Zee, dus ik ben wel wat milieubederf en gemauw erover gewend. Als aanhanger van Wim Kok’s ‘werk, werk, werk’ heb ik het groene geweeklaag niet serieus genomen. Maar dat is niet vol te houden. Onze overheden hebben de natuur laten verslonzen, Groningen laten beven en de kankerverwekkende uitstoot van Tata Steel weggemoffeld. Mijn vrouw was wel ongerust in Beverwijk en volgde mij veertig jaar geleden van harte naar het Oosten om Omroep Gelderland op te richten.
En nu wonen wij met een enge knobbel naast de deur: de voormalige stortplaats aan de Doonweg. Ik begrijp de noodzakelijkheid van de energietransitie en het leek mij een goed idee de oude vuilstort van de papierfabrieken af te dekken met staalslakken en op het platte dak een zonnepark te installeren. De eerste protesten heb ik stemmingmakerij gevonden: Daar heb je ze weer de groene fundi’s, als we naar hun hadden geluisterd woonden we nu nog in plaggenhutten.
Mensen die minder naïef zijn dan ik, GroenLinks voorop, vertrouwden het niet. Zij zagen een gele smurrie onder een laag hoogovenslakken van Tata Steel en verdacht grondwater. De operatie kost de papierfabrieken anderhalf miljoen euro. Logisch dat ze hun afval met relatief goedkope staalslakken wilden toedekken. Maar volstrekt onlogisch dat de provinciale omgevingsdienst er genoegen mee nam. Het internationale milieu-adviesbureau Arcadis, erbij gehaald na de ontdekking van giftig spoelwater, oordeelde: ‘het oorspronkelijke plan van aanpak was zonder risicobesef en onder de maat’. Er was niet bedacht dat het weleens regent in Eerbeek en dat de hoogovenslakken hun chemische lading met het regenwater kunnen uitspoelen.
Nu blijkt het kwelwater chroomverdacht. De instanties hebben hun geruststellende woorden al weer gesproken, maar GroenLinks gaat liever af op gedegen onderzoek. Ik ook.
Muus Groot
