Muus - Een verhuis-tsunami
ColumnsDe senioren van onze tijd verkopen hun huis, incasseren de overwaarde en gaan klein en luxe wonen. Uit de steden waar de huizengekte de prijzen opdrijft, trekken mensen met een dikke portemonnee naar het arcadische platteland en maken daar de huizen duur. Er ontstaat een nieuwe ongelijkheid: ouderen die een woning kunnen betalen, jongeren die de appels steeds hoger zien hangen en wegtrekken. Zo importeren we vergrijzing van de dorpen.
Op zijn wolkje in de hemel ziet Gert-Jan Scholten het glimlachend aan. Elke straat in Brummen reflecteert zijn naam. Overal staan huizen te koop. Het lijkt een volksverhuizing. Een leegloop is het niet. In een mum van tijd wordt 'te koop': 'verkocht'. Ik ben meegesleurd door de verhuis-tsunami. Een appartement in Zutphen of Apeldoorn, dacht ik. Het werd Eerbeek.
Is Brummen zo mooi? De mooiste, zoals onze bestuurders op het gemeentehuis beweren? De honden van dierenpension 'De Wijde Blik' in Oeken hebben een perfect bestaan met klassieke muziek en huiselijk verkeer. Het werd over een hele pagina 'Leven' uitgemeten in de weekendeditie van NRC Handelsblad. En de mensen in Brummen, hoe leven zij? Het aantrekkelijkste van Brummen is dat het tegen Zutphen aanschuurt, zeggen ze in Zutphen. Het stadsschoon van Zutphen is inderdaad jaloersmakend. Rondom het oude kerkje van Brummen kun je nog een beetje Zutphen dromen. Eerbeek is een dikke map met gemankeerd dorpsherstel. Maar aan de rafels van de bebouwing krioelt het landschappelijk schoon. De IJssel en de Hoge Veluwe, de Empense en Tondense heide. Brummen met z'n 'Rijke Huizen'. En aan de overkant van het kanaal het Huis te Eerbeek, de Korenmolen, het Soerense Zand.
Een woonplaats is meer dan een landschap. Het is een dorp, een wijk, een straat met mensen die je kent en vertrouwt, hoewel soms te weinig. Een gemeenschap met een zorgzame infrastructuur. Zoiets als Brummen.
Muus Groot
