Tondense Bela Evers roeit 5.000 kilometer oceaan over
AlgemeenTONDEN - Nog 300 dagen tot aan de start. Dan begint Bela Evers uit Tonden samen met Astrid Janse, Remke van Kleij (beiden uit Deventer) en Désirée Kranenburg (Welsum) aan een monstertocht. Ze nemen deel aan de Talisker Whiskey Atlantic Challenge, 's werelds zwaarste roei-evenement. Afstand: 5.000 kilometer. Oftewel minstens zes weken roeien, misschien wel acht. Met een ritme van twee uur aan de spanen, 1,5 uur rusten, 0,5 uur zaken als eten en onderhoud.
Hoe haalt ze het in haar hoofd? Bela lacht. "Astrid, Remke en Désirée kenden elkaar van hun roeivereniging Daventre Portu in Deventer. Astrid volgde een Nederlandse mannenploeg bij een eerdere versie van de Challenge en dacht 'dat wil ik ook.' Remke deelde haar enthousiasme. Ze zochten een derde roeister en kwamen bij mij uit. Astrid ken ik via mijn man. Ik roeide al bij de Isala Rowing Club in Zutphen en af en toe bij de Dutch Coastal Rowing Club. En ik zag het eigenlijk ook meteen zitten en had stiekem eerder hiervan gedroomd. Désirée haakt er daarna snel aan als vierde lid. Sinds vorige jaar maart zijn we team Dutchess of the Sea."
Het avontuur van hun leven gaat het worden. Want fysiek is het een aanslag op lijf, mentaal zal alles uit de kast moeten komen om het vol te houden. Daarbij risico's: stormen, zeeziekte, zonnebrand, oververmoeidheid. Volgens de organisatie moet de gemiddelde roeier 5.000 tot 6.000 calorieën (gevriesdroogd) eten tot zich nemen om de prestatie vol te houden. En valt dan zo'n 12 kilo af. De roeiboot is geprepareerd voor het zware werk, maar het blijft een kuipje van nipt 8,5 meter lang en 1,5 meter breed. Met op de voor- en achterplecht wat beschutting door een kajuitje.
Bela: "Natuurlijk moet je dit enorm goed voorbereiden. Dat doen we ook. We trainen enorm veel om het uithoudingsvermogen maximaal te krijgen. Fitness en veel roeien natuurlijk. Lang achter elkaar in de boot, werken aan kracht en techniek. Wat is de beste manier van roeien bij welke omstandigheden? Maar wordt veel aandacht besteed aan veiligheid. We zitten de komende dagen in Engeland. Daar krijgen we een -overigens door de organisatie verplichte gestelde- reeks cursussen. EHBO, marifoon bedienen, noodprocedures en dergelijke. Natuurlijk krijgen we mentale training. Je zit met zijn vieren misschien wel twee maanden op zo'n kleine boot onder loodzware omstandigheden. Dan moet je weten wat je aan elkaar hebt. Er worden allerlei scenario's doorgenomen. Wat te doen als één van de vier uitvalt, ziek wordt. Wanneer ga je door? Misschien wel met zijn drieën. Wanneer besluit je te stoppen? Dat zijn allemaal dingen die je wel van tevoren met elkaar besproken moet hebben."
De vier vrouwen zijn allen de vijftig gepasseerd. Maar Bela ziet daar geen belemmering om de loodzware tocht aan te gaan. "We zijn allemaal fit en enorm gedreven. Het kan dat je net wat sneller roeit als je dertig bent. Maar wij hebben dan wellicht het voordeel van wat meer levenservaring en mentale weerbaarheid."
Voor Bela staat de deelname vast. "We gaan er niet van uit. Maar er kan iets tussenkomen, wat we niet in de hand hebben. Maar dan gaan we een jaar later. Zo zitten we erin. We kijken zo uit naar het met moment dat we in La Gomera in de boot stappen. En dan door tot Antigua. Drieduizend mijl verder. Het wordt een life changing event. Dit gaat je hele leven bij je blijven."
De vier roeisters willen met hun tocht geld inzamelen voor ALS Nederland (dat onderzoek naar deze spierziekte ondersteunt) en de Plastic Soup Foundation (die ijvert voor het voorkomen van nog meer plasticafval in de oceanen). Wie de vier wil steunen vindt alle informatie daarover op: https://www.dutchessofthesea.com/
