Diaconie
ColumnsCOLUMN: Al tien jaar wacht de protestantse gemeente in Hall op doop- en belijdenisdiensten. Pastor Jolanda Aantjes bidt elke dag voor een nieuwe oogst, bekende ze aan De Stentor.
Uitvaarten zijn er nog wel in Jolanda’s kerkje. Mensen van mijn generatie, vermoed ik, die met het geloof zijn opgevoed, het zagen wegvloeien na hun vlegeljaren, maar nog ‘iets’ vermoeden tussen hemel en aarde. Zondag gaan ze naar de supermarkt. Met mij, al wil ik wel dat de engelen mij t.z.t. begeleiden naar het paradijs. (‘In Paradisum deducant te angeli’)
Zelfs de kathedralen in Limburg hoeven niet elke zondag een mis te vieren. De bisschop is gezwicht voor de hoge brandstofprijzen en pastoresvlucht. Uitvaartondernemers hebben de ontwijde kerken overgenomen. De kloosters sterven uit, hun abdijbier wordt commercieel gebrouwen en de schaarse kloosterlingen bieden stilte aan mensen die zoeken naar zingeving. Reuversoord, in de uiterwaarden van Brummen, wordt in oude luister hersteld en een oord voor gesprekken en reflectie.
Religies en levensovertuigingen hebben de mens altijd houvast geboden. Het is niet toevallig dat steile protestanten en overtuigde communisten tijdens de Duitse bezetting zo ruim vertegenwoordigd waren in het verzet. En ook nu zoeken mensen steun bij hogere machten. De ‘casemanager’ van het welzijnsbedrijf vervangt de pastoor uit mijn roomse jeugd.
De overheid zou een ‘schild ende betrouwen’ kunnen zijn, maar de ‘kindertoeslagenaffaire’ en ‘Groningen’ zijn net zo hartverscheurend als de seksschandalen en de afwijzing van homo’s in de kerken. In Nederland leven anderhalf miljoen mensen onder de armoedegrens. De voedselbanken kunnen het niet meer aan. De diaconie van de kerken vormt een hoogstnoodzakelijke aanvulling op de bureaucratische verzorgingsmaatschappij. Misschien kan pastor Aantjes de diaconie opnemen in haar gebed.
Muus Groot
