Wat het waard is
ColumnsCOLUMN - Ik ga weleens vreemd. Zo belandde ik op het terras van de nieuwe Valk in Apeldoorn. Een oude dame raakte er onwel. Haar man ving haar op. Het horecapersoneel werd EHBO-personeel: knielend aan haar voeten met glaasjes water en reukzout, intussen beeldbellend met een plaatselijke arts. Het liep goed af, mevrouw vermande zich, dronk een glaasje water, en kon lichtjes ondersteund haar weg gaan. In mijn herinnering is Van der Valk van de oude appelmoes en de verlepte kers definitief vervangen door deze zorgzame Valk.
In onze gemeente is niets te merken van de zuinige horecacijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS). Buitenlanders lieten zich afschrikken door corona, het eigen volk niet. Het terrassenlandschap van Papierdorp Eerbeek is het Volendam van de Veluwezoom. De landschapstuin van de Vroolijke Frans in Broek oogt als een Frans dorpsfeest. ’t Kromhout op het Marktplein van Brummen herinnert aan de rijke tijden van adel en gefortuneerde oud-Indiëgangers. De Korenmolen bouwt een serre met uitzicht op de lommerrijke uitlopers van het park rondom Huis te Eerbeek, Jan Mankes’ inspiratie van ‘de dieren en de ziel der dingen’.
Eén windmolen extra stookt het hele jaar alle terrassen in de gemeente warm. Maar het zorgzame personeel is schaars geworden. Er zijn geriefelijkere banen op een verhitte arbeidsmarkt. De horeca staat niet bekend om zijn superieure arbeidsvoorwaarden. Een goede kok is een Messias, of tenminste een Messi, in zijn vak. Sinds de Brexit kampt Engeland met een tekort aan vrachtwagenchauffeurs. Supermarken, die geen dag zonder aanvoer kunnen, betalen hen het salaris van advocaten. Bij ons is schaarste uitgebroken in de zorgsectoren ziekenhuizen, scholen en horeca. Wie zich een terrasje wil permitteren, of een restaurant, moet betalen wat het waard is. Een redelijke prijs op ons bord is gezonder dan alleen nog Mc Donald’s fastfood.
Muus Groot
