Jongeren willen elkaar in het écht zien
AlgemeenGEMEENTE BRUMMEN – Veel jongeren hebben het in deze tijd moeilijk. Ze kunnen niet meer naar school, missen hun vrienden, het leuke dingen doen en hun sportclubs zijn gesloten. Ze zitten daarom heel veel thuis en missen vooral perspectief: hoe lang duurt dit nog?
Tweeduizend jongeren tussen de 18 en 27 jaar ontvingen van de gemeente in januari een ansichtkaartje als ondersteuning. Hierop werden ook tips gegeven zoals blijven bewegen, blijven praten en als het nodig is ga vooral hulp zoeken. Aan veel jongeren wordt op dit moment al hulp gegeven, zoals door de jongerenwerkers van SWB (Stichting Welzijn Brummen).
Hierover zegt jongerenwerker Sjoerd Botschuyver: “Het grote knelpunt dat wij nu met jongeren ervaren is dat we ze in hun eigen leefwereld moeilijker kunnen bereiken. Alles is voor hun online geworden, zoals school, gesprekken met vrienden en ze gamen veel meer. Groepsactiviteiten gaan niet meer. Dat maakt het voor ons wel heel erg lastig om een vinger aan de pols te houden. Ik had vorige week een belronde met zo’n twintig jongeren van 16 tot 25 jaar en dan merk je wel hoe moeilijk het met ze gaat. Je ziet vooral veel depressies. Het belangrijkste is dat ze niet weten hoe lang het nog duurt, de lockdown wordt steeds weer verlengd. Er is echt een gebrek aan perspectief en ze zijn hun structuur kwijt. Bijvoorbeeld waarom zou je op tijd naar bed gaan als je er ’s morgens toch niet uit hoeft. Ja, je moet wel even je wekker zetten om je online op school aan te melden, maar daarna kun je weer je bed in. We zien ook dat het softdrugsgebruik toeneemt. Normaal is het gebruik door de week minder als ze naar school moeten. Maar nu hoe je toch de volgende dag het huis niet uit.”
Zijn collega jongerenwerker Omar El Arak vult aan: “Er is echt een gemis aan leuke dingen doen, aan het bij elkaar zijn. Naast een aantal jongeren met wie het gelukkig wel goed gaat, zie ik ook schrijnende gevallen, jongeren die hier niet mee om kunnen gaan en hun eigen tijd niet kunnen invullen. We proberen daarom als het even kan ook fysiek contact met deze jongeren te hebben, zoals samen wandelen op anderhalve meter afstand of we staan bij ons buiten voor de deur met ze te praten. We kijken nu naar mogelijkheden om één op één binnen in ons gebouw af te spreken. Dit zou met name voor de hele kwetsbare categorie goed zijn.”
