Elis zet er een punt achter, maar Sam gaat ervoor

Aan de keukentafel in het ouderlijke huis in Eerbeek. Sam (21) zit links, Elis (24) rechts. De laatste is zojuist teruggekomen van een zwemtraining. Zwemmen ja, want fietsen, dat is een gepasseerd station. Eind vorig jaar maakte ze bekend een punt te zetten achter haar zo succesvolle wieler loopbaan. Broer Sam, op de site van de KNWU als 'jonge groeibriljant' genoemd, maakt zich juist op zijn toch al succesvolle wielercarrière verder te laten uitdijen. Met de Olympische Spelen in Tokio in 2020 als voorlopige stip op de horizon.

Voelt dat niet gek: de een treedt terug, de ander gaat er vol voor? Sam: "Elis en ik hebben natuurlijk heel veel samen getraind. Ik merkte op enig moment wel dat zij niet goed in haar vel zat. Maar als ik ernaar vroeg was er altijd ontkenning. Maar het was dus wel zo". Elis: "Ik won goud op het onderdeel Keirin tijdens de Olympische Zomerspelen in 2016. Dan sta je echt in de spotlights.  Dat was natuurlijk fantastisch, al die aandacht. Maar vervolgens kreeg ik te kampen met een ernstige knieblessure. Daar ben ik zeven maanden zoet mee geweest. Privé zat het ook even niet mee. Je moet van ver komen als je na ongeveer een jaar eruit te zijn geweest, weer naar de top terug wil." Sam: "Ja, dat is wel een feit in de topsport. Het is keihard werken. Elke training is in feite een wedstijd met je collega-sporters." Elis: "Ik merkte dat ik het niet meer kon opbrengen. De motivatie was onvoldoende. Dan moet je eerlijk zijn tegen jezelf. Maar geloof me: ik ben er wel een jaar mee bezig geweest voor ik de knoop kon doorhakken."

Sam: "Het is moedig, als je zolang als Elis in de top hebt meegedraaid. Maar er is inderdaad die andere kant: het vergt grote offers. Ik train zelf zes dagen per week. In totaal zo'n twintig uur. 's Middags werk ik bij Getfit35 in Zutphen. Dat zijn wel volle dagen. Maar ik heb het ervoor over, ik heb er plezier in. Ook al omdat de Nederlandse baanwielrenners erg succesvol zijn. Dat stimuleert. Ik kijk ook heel erg uit naar de Olympische Spelen in Tokio. Al komen die misschien nog net te vroeg. Maar dan is er ook nog Parijs vier jaar later. We gaan het zien." Elis: "Je moet je doelen wel dichtbij stellen. Focussen op één doel. Niet al naar Parijs kijken. Eerst alle aandacht voor Tokio."

Het gezinsleven stond en staat in het teken van de sportieve activiteiten van de twee. Elis: "Absoluut. Onze ouders hebben altijd achter ons gestaan, ons altijd ondersteund. Daar was ook soms opoffering voor nodig, omdat de sport nu eenmaal veel vergde. Maar de andere kant: dankzij het wielrennen zijn we als gezin ook zo ongeveer de hele wereld rondgereisd."

Waar Sam uitkijkt naar andere sportieve successen, denk Elis na over een andere carrière. Heel helder is die nog niet. Maar het vak van sportcoach lijkt haar wel wat. Na jaren door anderen te zijn begeleid, nu zelf sporters begeleiden.

Na haar gouden plak bij de spelen in Rio de Janeiro werd Elis benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. In Eerbeek wachtte haar een groots onthaal en de gemeente Brummen onderscheidde haar met de penning der verdienste. Bovendien zou het Stationsplein naar haar worden vernoemd. Gaat ze die aandacht niet missen. Elis: "Natuurlijk was dat alles leuk. Maar ook soms heel veel. Stond ik bijvoorbeeld met iemand te praten, werd er letterlijk aan me getrokken. 'Nu ben je even van ons', werd erbij gezegd. Hoezo dacht ik: ik ben van mijzelf. Maar eerlijk, is eerlijk. Het is wel leuk dat in een dorp als Eerbeek iedereen weet wie je bent. Overigens: Dat het Stationsplein naar mij vernoemd zou worden: dat is nog steeds niet gebeurd hoor." Ze lacht: "Maar op het Edisoncollege, waar ik naar school ging, draagt wel een plantsoen mijn naam."