Dorpsdichter
ColumnsDORPSDICHTER - Somberheid. Zegeningen tellen helpt niet. Bewegen wel en daarom moet ik voor dit stuk de grens opzoeken, de gemeentegrens in het westen, waar Brummen zijn puntneus in de Veluwe steekt. Dat zal mij leren, al heb ik er geen zin in, vanwege de hagelbuien. Toch maar gaan, met de poncho in de fietstas, die er na drie kilometer tegenwind al uit moet. Ik zie een sinaasappel liggen, van het zuiverste oranje. Die is door iemand verloren, of weggegooid, daarvoor gekocht, vervoerd, gesorteerd, geplukt, geteeld, bestoven… verder denken heeft ook geen zin. Ik fiets de Doonweg op. In het licht van de verdwijnende hagelbui zie ik links een enorme grijze golf opdoemen die elk moment kan breken en die alles met modder zal bedekken. Hier is een ecologische reuzenvoet neergekomen. Ik ben echt een verzameling gedachten over hoe alles mis kan gaan, toch kom ik heelhuids op de Imboschweg. Ik kijk op Google Maps, maar de gemeentegrens staat er niet op. Wel de Coldenhovensebeek, vlakbij. Die heb ik nog nooit gezien. Ze is mooi, maar niet van het imposante soort, helder, een prettig stromend gezelschap. Verderop naar het westen ligt ze steeds dieper in het landschap, daar ergens komt ze uitgesprengd. Inmiddels heb ik ongemerkt weer een fijn leven. Helemaal als ik haar begin vind, in de vorm van een diepblauw juweel, een prachtig stukje Landart in ons eigenste Eerbeek. En tenslotte verzeil ik inderdaad aan de grens. En daar staat een overduidelijke paal, kan niet missen!
je zoekt het ver om te ontkomen
aan de stapelwolk met zijn donkere bui
hij reist toch met je mee
aan je verblinding gehecht als een schaduw
dan zie je een hemels oog
vlak voor je voeten geklaarde lucht
