Een levensbericht
Bruno de Vries, een oorlogskind, vroeg in deze kolommen wat erger is: opgroeien tijdens vijf jaar bezetting, of jong zijn in tijden van corona. Zijn antwoord was: zeur niet over de hamer van Rutte, over mondkapjes, huidhonger en vergane knuffelfeestjes. Niet te vergelijken met razzia’s in ’40- ’45, spertijd en boosaardig bonzen op ramen en deuren, terreur.
Ik voel met hem mee vanwege mijn jaarringen, maar elk leed is uniek. Ontwikkelingspsycholoog Van Duijvenvoorde zei: “Een half jaar niet naar school, kan ingrijpend zijn voor adolescenten”. Mijn kleindochter Kim mist de festivals, ze ziet haar jeugd verglijden.
Toon Tellegen dichtte:
| Ik trok een streep: | tot hier, | nooit ga ik verder dan tot hier. |
Toen ik verder ging | trok ik een nieuwe streep, | en nog een streep. |
Van een vriend (77), ver weg, ontving ik een levensbericht. Het luidde:
“Bij ons gebeurt veel door Rïta’s alzheimer- ze loopt de hellende weg naar beneden.
Hulp wordt geboden: douchehulp, dagopvang, schoonmaakster en risperidon tegen gemoedsverloedering.
Het is een nieuwe levensfase voor ons beiden. Ik probeer de moed erin te houden.
Thuis ben ik fulltime mantelzorger: koken en wassen en honden uitlaten en boodschappen doen op de fiets.”
De dichter dicht:
| De zon scheen | en overal zag ik mensen, | haastig en ernstig, | en iedereen trok een streep, | iedereen ging verder.|
Het is 2021.