Boom voor Martijn mag echt niet weg
BRUMMEN - Natuurlijk wist Marian Zwart dat het terrein van de voormalige Koningin Julianaschool aan het Van Limburg Stirumplein ooit bebouwd ging worden. Maar ze schrok hevig van het bericht dat de gemeente daar nu vaart mee wil maken. Want op de kale vlakte staan twee kastanjes. Eén ervan is in 1996 geplant ter nagedachtenis van haar zoontje Martijn. Die zal toch niet gekapt worden?
Martijn leed aan een zeldzame hartziekte. In het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen kreeg hij daarvoor een behandeling. Een speels kind dat op zijn driewieler over de kinderafdeling racete, zegt Marian. De andere kinderen op de afdeling leken er zoveel zieker en slechter aan toe. Maar het ging helemaal verkeerd. Bij een ingreep aan zijn hart, overleed Martijn. Volledig onverwacht. Vijf jaar, één maand en drie dagen oud.
Marian vertelt het, zoals ze zelf zegt, ‘met een masker op’ om de emotie in toom te houden. Maar toch klinkt die duidelijk door in haar stem. “Het is 24 jaar geleden, maar het blijft voor altijd je kind.”
Het overlijden van Martijn komt ook op de Julianaschool keihard aan. Marian: “Maar de school is er op een erg goede manier mee omgegaan. Naar de kinderen, naar ons. Het team kwam ook met het plan een boom te planten ter nagedachtenis van Martijn. Wij mochten de soort kiezen. Ik wilde graag een kastanje. Zodat de schoolkinderen, als de boom vrucht zou gaan dragen, de kastanjes zouden kunnen gebruiken voor knutselwerkjes. Er was nog sprake van of er een plaquette bij de boom zou moeten komen. Maar dat wilde ik niet. Stel je voor dat die vernield zou worden. Dat zou zo verschrikkelijk zijn. Daarbij vond ik het mooier als het verhaal van de boom van mond- tot mond zou gaan.”
Op Martijns sterfdag -13 november- gaat Marian steevast naar Martijns boom. Vroeger, toen de boom klein was en ze dus nog bij de takken kon, hing ze er vetbollen in voor de mezen. “Toen stond de school er ook nog. Ik hoopte dan dat de kinderen die zagen dat ik die bollen in de boom hing aan hun juf of meester zouden vragen wat die mevrouw daar deed. En dat die dan het verhaal van Martijn en de boom zouden vertellen.”
Maar de school verkaste in 2009 naar Park ’t Goor. Een jaar later ging de slopershamer in het gebouw. Marian Zwart: “Ik snapte best dat die school gesloopt ging worden. Maar wat ik behoorlijk naar vond, wat dat de schoolleiding bij me kwam met de vraag ‘wat met de boom te doen’. De kastanje kon niet mee naar de nieuwe school, omdat daar de grond te drassig is voor de soort. Dus kappen dan maar? Zo kwam het over. Ze lieten het aan ons over. Daarna werd het stil, er is niet meer over gesproken. De grond bleef jarenlang braak liggen. Martijns boom groeide en ook een kastanje die ernaast staat. Die is geplant ter nagedachtenis van juf Mia, een onderwijzeres van de school die aan kanker is overleden.”
“Maar nu wil de gemeente er snel gaan bouwen. Wat nu? Zijn de kastanjes dan nog houdbaar? Staan ze niet in de weg, worden ze misschien te groot als er woningen komen? Of kunnen ze ingepast worden in een plan? Of verplant worden, naar een bos bijvoorbeeld. Ik heb mijn zorgen kenbaar gemaakt bij de gemeente. Die zijn als het goed is doorgegeven aan de projectleider. Ik hoop zo dat iemand met een goed plan komt, een goed idee. Want de gedachte dat de boom van Martijn gekapt zou worden, die kan ik nauwelijks verdragen.”