De Dorpsdichter Draait (niet) Door
Er zijn plaatsen op de wereld die zo vaak beschreven zijn dat je denkt er zelf geweest te zijn. De Sahara, het San Marcoplein, de Wallen in Amsterdam. Er zijn ook plaatsen die nog nooit beschreven zijn, waar je misschien vaak geweest bent. De hoek Polweg-Loenenseweg in Eerbeek, de Ambachtstraat in Brummen of een bepaald plekje langs de Soerense beek. De dorpsdichter zal trachten, op prozaïsch-poëtische wijze, in dit manco te voorzien. Het zal gaan om druppels op de grote, gloeiende plaat. Misschien een druppeltje dat een mooi stoomwolkje geeft, voor het weer in de vergetelheid opgaat. Maar dan zal er tóch iets veranderd zijn, want altijd zal er een ontmoeting zijn. Misschien met een mens, een dier of een boom. In elk geval met een stukje aarde in onze eigen, weergaloos mooie gemeente.
Vandaag brengt het toeval mij op de ventweg langs de N341 in Brummen. Met dit stukje fietspadweg, tussen de rotonde met de racewagen en het viaduct met het gedicht, kun je een zuivere haat-liefde verhouding beoefenen. Aan de oostkant de uiterwaarden. Een en al ruimte, wolken en frisse lucht. Aan de westkant de weg die Brummen van de IJssel afsnijdt met het autogeraas dat je wel hoort en het fijnstof dat je niet ziet.
Waar de dijk begint, staat een bank. Er zitten vier mensen op, dat past precies. Ze kijken uit over het ver. Boterhammetje bij de hand. Waarschijnlijk twee echtparen, met nieuwe fietsen, grijze koppies en vief. De vrouwen in het midden, beschermd tegen het kwaad. Jong waren ze in de jaren zestig. Zekerweten waren die mannen toen toffe gozers met woeste baarden en haar tot op de schouders. Misschien waren ze op dat legendarische openluchtconcert in Kralingen? Daar kregen ze die meiden, in minirok en op plateauzolen, in het vizier. Nu ik dit weet, vraag ik toestemming om een foto van hen te maken.
EEUWIGDUREND NU
zij hebben hun blik
op de hemel gericht
met vooruitzicht
op steeds minder jaren
deren donkere wolken
hen niet
want alles begint hier en nu
de dijk ligt
uitnodigend uitgestrekt
begint hier in Brummen
begint daar in Zutphen
begint verder in Wijhe
tot Kampen aan toe
een fietser
verovert zijn ruimte
een fietser
verlangzaamt haar tijd
er kiert blauw door het grijs