Burgemeester op straat
Mijn kleindochter Kim (17) is bang dat zij een belangrijk deel van haar jeugd moet missen nu er geen muziekfestivals zijn. Bang voor verveling? Ze is verliefd en dat verveelt nooit. Haar opa mist de levendigheid van pre-corona. Hij doet aan mantelzorg, ook liefde. Met z'n tweetjes zijn we representanten van bedreigde groepen. Jongeren die school en hangplekken missen. Ouderen, het meest potentiële doelwit van virussen, de zielenpoten van de talkshows.
Jammer dat Kim niet in Brummen woont. Zij zal zich afvragen wat er spannend is aan Brummen. Onze burgemeester natuurlijk! Zijn studerende kinderen hadden hem de absolute saaiheid verweten tijdens de vuurwerkvrije oudejaarsnacht. Hij heeft het zich aangetrokken en is met jongeren aan de praat geraakt over een ‘knalfeest’ tijdens de komende jaarwisseling. Wie mee wilde praten moest wel een cursus democratie volgen. Het klinkt ouwelijk jong.
De corona heeft het knalfeest stopgezet. Maar intussen heeft de minister-president de burgemeester opgedragen jongeren naar hun ideeën te vragen over een zinderend dorpsleven. Daarvoor moet hij de straat op. Ouderen kregen een eigen boodschappenuurtje, kunnen jongeren misschien weer aanklitten op hangplekken en terrassen, zonder ouderen? Bejaardenbond ANBO noemde het ouderenuurtje discriminerend maar slikte dat weer gauw in toen het beviel. Het is een functioneel generatieonderscheid, zoals een griepprik voor AOW’ers. Restaurants en terrassen mogen wat mij betreft leeftijdsgebonden intervallen maken. Oud in de daluren, jong in de spits.
Brummen is op zoek naar de toekomst. Kunnen jongeren zich uitspreken over de voorzieningen voor welzijn en cultuur? Over de belastingdruk en waar de ‘tiny houses’*) blijven? Moet alles in tweevoud in tweevoud binnen de dubbelmonarchie Brummen- Eerbeek? De gemeenteraad deed het niet, tot nog toe, misschien zij wel.
*) Tiny houses zijn losse woningen ter grootte van een container.