72 wind molens
'Not in my backyard'. Alles mag: woonwagens, asielzoekers, kinderspeelplaats, jeugdcentrum als het maar niet in mijn achtertuin is. Dat kan Brummen straks niet meer verweten worden, want iedereen krijgt een windmolen in z'n achtertuin. Een 'dorpstoren' op het Oranje Nassauplein in Eerbeek en op de Markt van Brummen. En daaromheen zeventig andere joekels van tegen de 200 meter. Verzet kan, maar dan wordt 7/8ste van ons grondgebied overdekt met zonnepanelen (7200 hectare). Ik verzin het niet en ik begrijp nu ook waarom een regionale planner van duurzame energie in september geen getallen durfde noemen in het gemeentehuis. 72 molens, of 7200 hectare zonnepark blijkt de opgave van Brummen te zijn in de Regionale Energie Strategie, het RES.
Tachtig groene gelovigen, op 18 november voor een 'landschapsgesprek' bijeengeroepen in pannenkoekenrestaurant 'Reuvershoeve', speelden zonder tegenspraak een ganzenbordspel met 36 molens en 3600 hectare zonnepanelen. Alsof het om een wipkip ging op een speelveldje. Ik ben geen klimaatscepticus, vast van plan mij aan de 100 km te houden, afval te scheiden, voor zonnepanelen op mijn appartementengebouw te stemmen, hogere belastingtarieven voor
duurzaamheid toe te staan en mee te doen aan landschapsgesprekken. Maar 72 windmolens?
Was het slechts een bingoavond voor groene gelovigen? Geen van de deelnemers aan het landschapsgesprek vroeg zich hardop af hoe je het groene fundamentalisme kunt delen met de 20.000 Brummenaren buiten het pannenkoekenrestaurant. Een van de inleiders zei terloops dat de doelstelling 'Brummen energieneutraal in 2030' niet gehaald zou worden (dus maar een politiek speeltje is?). Geen woord over de trage 'geothermie' van de papierindustrie.
Misschien denkt u dat ik van de Telegraaf ben, terwijl ik van de Volkskrant ben. In het pannenkoekenrestaurant zag een onderzoeker van Wageningen-universiteit de natuur opfleuren tussen de zonnepanelen. Ik niet. Een heel dorp in de slagschaduw van 72 windmolens evenmin.