Pet
Al weken lag daar de chauffeurspet. Achter de voordeur. De Haagse brieven en de Brummense berichten aan de kant geschoven, de pet gaat voor. Burgemeester Van Hedel had zijn schaapjes uitgenodigd om samen met hem de bus te nemen naar het festival van de democratie in Nijmegen. Meld u snel aan, twitterde zijn voorlichter, er is beperkt plaats.
Hoewel je in hem eerder een heer herkent dan een gorilla zat Alex van Hedel, als de politiefunctionaris die hij ooit was, meermaals aan het stuur van een ME-busje ter bestrijding van de burgerlijke ongehoorzaamheid. Met alle rijbewijzen van A tot en met Z in de pocket voelt hij zich de Fred Teeven van Brummen. Hij zou de Brummense bus naar Nijmegen berijden.
Zijn 'finest hour' moest op 31 augustus vallen, de dag van het festival in Nijmegen. Het kabinet had er een miljoen euro voor uitgetrokken. Maar de halte van de Brummense bus bleef verlaten. Geen mens te bekennen. De burgemeester kon thuis blijven en zijn pet ook. Het kabinet had z'n geld beter in het songfestival kunnen steken. Op Twitter verschenen slechts verplichte recensies van beroepsdemocraten. 'Inspirerend', 'waardevol', 'geslaagd' werd het festival genoemd. De twittertaal van autoriteiten die zich onder het volk begeven. Inhoudelijk werd er niets vernomen van het festival.
Tussen alle welgestelde vrijgestelden zou een Jan met de pet, die onze burgemeester had willen zijn, wel zijn opgevallen. Met de vermolmde bakkerswinkel op de hoek Stuyvenburch-Illinckstraat als de gedächtniskirche van de lokale democratie, had hij kunnen lobbyen voor wederopbouw van Eerbeek. Met Dresden mag je het niet vergelijken, maar misschien wel met de herstructurering van de Limburgse mijnstreek. Heerlen viert juist deze dagen de nieuwe schoonheid van het stationskwartier. Al twintig jaar wordt er gesoebat over het stationsgebied van Eerbeek. Het is meer treurspel dan festival. Gewoon pet.