In ’45 werd van opgeraapte peuken ‘Buk-shag’ gemaakt
IngezondenINGEZONDEN: Het was april 1945 toen er op een nacht een lawaai van jewelste op de klinkerwegen in mijn geboorteplaats uitbrak. Wat bleek; de Duitsers waren op de vlucht door het tegengeweld van onze bevrijders. De toenmalige legervoertuigen en affuiten met kanonnen, getrokken door paarden, ratelden over de klinkerwegen richting ‘die Heimat’ (thuisfront). Daarna werden we verrast door de komst van onze bevrijders en ontstond er ‘Buk-shag’.
Nadat ik in een landelijk blad over Buk-shag (gebukt peuken rapen) had gelezen werd ik ook weer herinnerd aan een Duitse schietpartij tijdens het Melkoproer in april 1943 in mijn geboortedorp. Hierbij vonden door ‘Moffen’-mitrailleurs een aantal dorpsgenoten de dood door de Duitse bezetter. Dit, door het samenscholingsverbod (ingesteld door Friederich Christianten, bevelhebber van de Duitse troepen in Nederland) te negeren en een aantal jonge mensen daar met elkaar in discussie gingen n.a.v. het Melkoproer. Wat toen in 1943 gebeurde neem je je leven lang mee. Door het woord ‘Buk-shag’ kwam bovenstaand, al vergeet je het nooit, weer zéér realistisch tot leven. Maar de bevrijding in april 1945 was/werd een feestdag. Met Buk-shag werd bedoeld dat opgeraapte peuken door uitpluizen weer tot sigaretten werden gerold. Als 10-jarig ventje moest ik van mijn vader ook in optocht achter onze bevrijders aan die op en naast hun legervoertuigen sigaretten rookten en grote peuken weggooiden, alsmede doosjes virginia-sigaretten. Door mij en anderen werd die weggegooide nicotine-troep opgeraapt en verzameld. Ik liep kilometers lang achter onze bevrijders aan om die peuken en sigaretten op te rapen voor mijn vader, die daar weer rokertjes van rolde. Waar de daarvoor benodigde vloeitjes/papiertjes vandaan kwamen weet ik niet meer. Met zakken vol kwam ik vermoeid, maar zeer voldaan thuis. Je kunt het je niet meer voorstellen, maar toen was Buk-shag ‘goud’ voor de fervente roker. Gelukkig wordt nu het roken zeer sterk afgeraden en dat is maar goed ook!
Bruno de Vries.
