Een nieuw landschapspanorama
ColumnsCOLUMN - Als je de toekomst wil raden van het landschap in Brummen: kom naar buurtschap Empe. De Stentor had een hele pagina over de bouw van vijf duurzame woningen ter vervanging van een leeg achtergelaten timmerfabriek in Empe. De huizen moeten energieneutraal en zelfvoorzienend worden. Dat moet bereikt worden met de inzet van twee erf(wind)molens, vier windwokkels – een soort manshoge kurketrekkers, zonnepanelen op de daken, een batterij voor de opslag van de opgewekte stroom en een vijver als drinkwaterbassin.
Natuurlijk moet de architectuur in het fraaie coulisselandschap passen, maar de omwonenden, op ruime afstand van de oude fabriek tussen het raaigras waar geen bloemetje mag groeien, maken zich zorgen over hun uitzicht. Zij zijn bang voor de slagschaduw van de windmolens, vrezen een klap van de molen voor de vleermuizen en zien de vijver niet als waterberging, maar als wateroverlast.
De wereldvreemde propagandisten van Cleantech zagen ooit een dorpsmolentje als nieuw herkenningspunt naast de kerktoren. Daar zijn we van bekomen. Maar op het boerenerf is nog ruimte. Aan de Hoevesteeg in de buurtschap Tonden kun je een vriendelijk draaiend molentje bezichtigen. Hij lijkt evenveel op zo’n mastodont aan de overkant van de IJssel als een lilliputter op een basketballer.
Natuurlijk verandert het landschap door windmolens en zonneparken, de energietransitie vraagt er om. Het landschap is gemaakt door mensen. Een verandering is geen heiligschennis. Watertorens en korenmolens hebben ooit de leefbaarheid vergroot en een nieuw landschapspanorama opgeleverd. De energietransitie doet het weer. Tegen grote ingrepen kun je procederen tot aan de Hoge Raad. Maar de wrevel tussen buren, zoals in Empe, kun je beter voorleggen aan een buurtbemiddelaar. Het levert vaak een compromis op in plaats van ruzie.
Muus Groot
