Achterkamertjes
ColumnsCOLUMN - ‘Vet cool’ mijn QR-code te kunnen delen in een restaurant. Mijn generatie wordt beschreven als digibeet maar ik voel me digiwijs. Minister De Jonge besluit dat we ons moeten legitimeren met een app en het werkt ook nog. Covid is groter dan alles om ons heen, het drukt andere boze geesten opzij. Miljoenen mensen zijn met een corona-app geholpen. Maar 47duizend slachtoffers van de belastingdienst struikelen nog steeds over de losse tegels van de overheidsbureaucratie.
‘Wie het kleine niet eert is het grote niet weerd’. Bij de renovatie van het Stuijvenburch in Eerbeek is het opstapje naar De Pelikaan vervangen door een richel halverwege de stoep. Als ik koffie drink op het terras voor de Pelikaan vallen struikelende dames me als rijpe appelen in de schoot. In plaats van een uurtje herstelwerk door een stratenmaker zegt de uitbater slechts het ambtelijk advies ‘beter uitkijken’ te hebben ontvangen. Zou de gemeente weten dat burgers losse stoeptegels en soortgelijk ongerief vaak belangrijker vinden dan ‘visionaire‘ dorpspolitiek?
Gemeentebestuurders zijn druk met beleidsnota’s en de regionale overlegspaghetti. Als ze dan een afgewogen standpunt presenteren wordt hen achterkamertjespolitiek verweten. De oppositie roept het en het reikt tot in de kolommen van de Brummense pers. Het werd opgemerkt tijdens een werkbezoek van B&W aan het Brummens Nieuws. Achterkamertjes klinkt misschien wat denigrerend. Het staat voor onderhandelen in vertrouwelijke beslotenheid. Daar is niets mis mee als het resultaat en de overwegingen in alle openheid ter discussie worden gesteld. Een politicus die zich stoort aan kritische kwalificaties kan bedenken: ‘t geeft niet hoe, als ze maar over mij praten’. Anders gezegd: Wie weerwoord krijgt in de politiek heeft blijkbaar initiatief.
Lokale politici zouden verontrust mogen zijn over losse straattegels en begeesterd door kritiek.
Muus Groot
