Muus - Ina
ColumnsZo lang ik lees, lees ik overledenen. Hoe zijn ze gegaan? Zijn ze ouder? Jonger? Een mooie oneliner erboven? In De Volkskrant zoek ik mensen uit de politiek, de vakbeweging en de journalistiek. En in De Stentor uit de buurt. Daar zag ik Ina Bosveld. Dochter van Hendrik Bosveld en Jannigje Holtslag, beiden met een kruisje achter hun naam. Een overlijdensbericht van drie kolommen breed, met de contouren van een boerderij. 'Onze Ina' schreef de familie Van Asselt uit Hall er bij.
Jolanda, een zelfbenoemde 'blije pastor', twitterde over Ina: "Vannacht is ze gestorven. Ina. Een vijftiger met Downsyndroom en Alzheimer. Ze kon in haar ouderlijk huis opnieuw wonen, doordat de huidige bewoners haar opnamen in hun gezin, inclusief de zorg. In hen en de groep zorgverleners heb ik naastenliefde ervaren. Zomaar ergens in een klein dorp".
'Naastenliefde' is een vergeten woord. Je hoort het nog maar zelden. Het is verborgen geraakt in de plooien van de mantelzorg. Wikipedia omschrijft mantelzorg als langdurige zorg, onbetaald, voor chronisch zieken, gehandicapten en hulpbehoevenden. Verleend door naasten: familieleden, vrienden, kennissen en buren. Miljoenen Nederlanders doen het. Statistisch vallen er in Brummen achthonderd mensen onder de definitie van mantelzorg. En misschien wel enkele duizenden in een lichtere vorm.
Eindejaars wordt er weer volop mensenrechten gepreekt. Uit het nieuws komt het verre leed: de hongerslachtoffertjes van Jemen en de vluchtelingenstromen wereldwijd. Idealisme op afstand is iets voor de politiek, de kansel en de collectebus. 'Goede doelen' is een florerende bedrijfstak van de designmaatschappij. Voor naastenliefde is het een deur te ver. 'Ina' is een omgekeerd kerstverhaal. Voor haar was er plaats in de herberg. Het gebeurde in Hall.
Muus Groot
