Helden
ColumnsCOLUMN - Volgens wethouder Sjerps ben ik een held, want mantelzorger. Onzichtbaar weliswaar, maar toch een held volgens haar. Statistisch zijn er honderden mantelzorgers in onze gemeente. Van acht uur per week tot full time. De wethouder had het over haar helden op de Dag van de Mantelzorg. Het moest de mantelzorgers een hart onder de riem steken, veronderstel ik. Een held springt een drenkeling achterna, waar anderen toekijken. Het is een keuze. Mantelzorg overkomt je meestal. Het is je lot, niet uit de loterij, maar van het leven. ‘Verzet heeft geen zin tegen het leven’, zei Freek de Jonge. Ikzelf krijg vaker ‘sterkte’ toegevoegd dan lof. Mantelzorg is geen heldendicht, het is een volkswijsheid: ‘Het leven is een pijpkaneel; ieder krijgt zijn deel’.
Een oud-wethouder, Bart Elbers, zei mij eens dat hij en zijn gezin in het weekeinde pleegkinderen ontvangen. Daar kies je voor. Ik vind het bewonderenswaardig. In De Regiobode vertelde Peter Bollen uit Doesburg, (niet) toevallig ook een wethouder: ‘Als wethouder zag ik allerlei beleidsstukken over jeugdzorg langskomen. Er werd veel gesproken, maar ik vond dat er weinig gedaan werd. Het ging me niet snel genoeg en ik wilde zelf een bijdrage leveren’. Bollen en zijn gezin besloten pleeggezin te worden. Na uitgebreid onderzoek kregen ze twee jongetjes ‘toegewezen’. Twee jaar lang haalde Bollen zijn pleegkinderen op in het weekeinde en af en toe in de vakantie. Het afscheid kwam toen hun moeder de zorg weer aan kon.
Bollen vertelde zijn verhaal niet uit pronkzucht. Er is een tekort aan pleegouders en hij hoopt met zijn verhaal anderen aan het denken te zetten over pleegouderschap. ‘Het hoeft helemaal niet zo ingrijpend te zijn, alle achterliggende problemen komen niet op jouw bordje, daar zijn professionals voor’. Heldhaftig? Toen een held nog een held was heette het ‘gemeenschapszin’ en in het kerkelijk jargon: ‘naastenliefde’.
Muus Groot
