Een kleine krabbelaar
ColumnsCOLUMN - De grond wordt duur betaald in Brummen. Soms wel, soms niet. Het grote geld wordt de gemeente door de Raad van State opgelegd als vergoeding voor planschade aan een inwoner die niet mocht bouwen in het Wilhelminapark. De armoeteller van de gemeente tikt 365.000 euro planschade af plus 35.000 euro aan renteverlies. Op Funda biedt de ‘beschadigde’ grondbezitter een naastgelegen kavel van drie hectare aan voor 380.000 euro, of wel 127.000 euro per hectare. Het steekt schriel af bij de 122.000 euro die Brummen aan buurgemeente Rheden vraagt voor anderhalve hectare aan het Soerense Zand. Er kunnen redenen zijn voor een vriendenprijs. Misschien vraagt onze gemeente als tegenprestatie dat Rheden geen windmolens aan onze grenzen plaatst. Misschien is bedongen dat de woningen aan het Soerense Zand sociaal zullen zijn en dat er enkele aan Eerbeek worden toebedeeld. Misschien is het een investering in een gemeentelijke herindeling als Brummen het niet meer houdt. Je weet het niet.
Uit de reconstructie van Will Beumer in dit blad weten we wel dat CDA-leider Koos Pauw al in 2012 waarschuwde dat het gegoochel met het bestemmingsplan Wilhelminapark-Palisiumpark ‘weleens niet goed zou kunnen uitpakken’. Wethouder Hennie Beelen zag geen gevaar, kennelijk onvoldoende gewaarschuwd door de ambtenaren achter haar. Of ging ze stik eigenwijs tegen goede raad in? Zo bijdehand zijn onze bestuurders meestal niet.
Wekelijks brengt Gemeente Thuis de boodschap dat op ‘elke vraag om zorg en ondersteuning’ wordt beknibbeld. Driekwart van de gemeenten zit met tekorten in het sociaal domein. Maar Brummen kan eigenlijk geen tegenvallers meer hebben. De weerstandskas is vrijwel leeg. Wij zijn maar kleine krabbelaars. Het grootste project, Eerbeek-Centraal, is ons door de provincie uit handen genomen. Nagelklauwend moeten we ons uit het ravijn zien te krabbelen.
Muus Groot
