Verdienmodel
ColumnsVeel maakt het niet uit. De rooien zijn wat kwistiger, de groenen wat groener, de blauwen wat zuiniger, de CDA-ers laten de kerk in het midden en de lokale partijen hebben van alles wat. In de dorpspolitiek gaat het om karakter en humeuren. Om persoonlijke kwaliteiten. De twee jaar geleden overleden Koos Pauw was een reus in de dorpspolitiek. Een wethouder in de kleur van het CDA, maar toch vooral zichzelf.
Aan de wisselende coalities in onze gemeente kun je zien dat iedereen met iedereen kan samenwerken. Het gaat al jaren over het centrumplan Eerbeek en het over het sociale vangnet. Duurzaamheid is nieuw. Hoofdzakelijk beperkt tot zonnecollectoren op het gemeentelijk vastgoed. De rest van de achtereenvolgende coalitieprogramma's is bijvangst.
Je kon het vorige week aanzien tijdens een politiek café in de bibliotheek van Eerbeek. Een jaar na de gemeenteraadsverkiezingen. Een kabbelend stroompje algemeenheden uit de mond van de fractievoorzitters, maar de lippen stijf op elkaar over de bezuinigingen. Financiële tegenvallers bij het gemeentelijk integratiebedrijf WerkFit werden berustend tegemoet gezien.
Zelfs geen beroering toen Gerda Jolink van de VVD het mes zette in de subsidie aan een 'onderneming, waar eenzame ouderen een kopje koffie kunnen drinken'. Een opstartsubsidie o.k., maar 47.000 euro vervolgsubsidie, terwijl andere ondernemingen met een beter verdienmodel zichzelf redden: weg ermee, zei Jolink. Ze doelde op zorgboerderij De Mollenhof, waar mensen die zorg nodig hebben, worden geactiveerd en vermaakt.
Koos Pauw moet zich in zijn graf hebben omgedraaid. Natuurlijk mag er efficiency worden verlangd in het sociale domein. In de wijkzorg moet bureaucratie vermeden worden en zorgbedrijven moeten presteren. Maar moet in plaats van een inhoudelijke analyse 'het verdienmodel' onderscheidend zijn? Juist deze week waarschuwde minister De Jonge van volksgezondheid: de zorg is geen markt,
Muus Groot
