Een wurgende liefde
ColumnsCOLUMN: Een plek waar knolcapucien groeit en boonspinazie. Waar regen uitvloeit in vruchtbare stroompjes of juist wordt vastgehouden. Atletische hagen die vlechthagen zullen worden. Waar fruit te plukken neigt. Hollands glorie in de moestuin, bloemen en een kruidenspiraal. Tussen grassen en mos brave Hendrik en kleine Pimpernel Zo’n plek is het voedselbos Nieuwe Erven in Brummen.
Zes jaar geleden is het uitgeputte maisveld met fluor diep in de grond, een tweede jeugd begonnen als voedselbos. ‘Perma cultuur’ met uitzicht op Philadelphia. De gemeente heeft van het begin af aan geflirt met Nieuwe Erven en het concept verrijkt met tien villa’s op ruime kavels (erven). Maar de commercie zag er niets in en de gemeente moest wat anders bedenken. Als je nog niet zo lang geleden tien villa’s de ideale aanvulling vond van het voedselbos dan is een switch naar meer dan honderd of tweehonderd, zoals de gemeente nu overweegt, een wurgende liefde. Zomin als de industrie in Eerbeek woningbouw aan de rand duldt, zomin duldt een voedselbos hele straten tegen zich aangebouwd.
Nieuwe Erven is genomineerd voor de Steenbreektrofee, een landelijke erkenning voor ‘inspirerende en innovatieve voorbeeldprojecten die laten zien hoe groen en water op een praktisch manier worden benut’. Wethouder Inberg is ‘zichtbaar trots’ op de nauwe samenwerking tussen gemeente en inwoners, verkondigt de persdienst van het gemeentehuis. Je kunt als gemeente de borst niet breed genoeg maken als er medailles worden uitgereikt.
De vrijwilligers van Nieuwe Erven staan open voor een ‘biobased’ woonconcept’, niet voor opdringerige verstedelijking. Lijdt ons gemeentebestuur aan wat de filosoof Rob Riemen ‘de ver-economisering van het leven’ noemt, ‘waardoor alles wordt gereduceerd tot geld, getal en calculatie’? Nee toch?
Muus Groot
